Kut Kanker

Sorry voor mijn grove taalgebruik in de titel. Het is niet om je af te schrikken of te beledigen. Het is enkel een weerspiegeling van twee woorden waarvan ik nooit had gedacht dat ze één zin zouden vormen in mijn leven. In de zomer van 2021 werd er bij mij baarmoederhalskanker ontdekt. Mijn leven veranderde vanaf dat moment in een rollercoaster from hell. Ik besloot om alles van me af te schrijven om mijn verwerkingsproces te ondersteunen. Toen ik ontdekte dat ook ik behoorde tot de 44% van alle vrouwen in Nederland die géén uitstrijkje laat maken, schaamde ik me. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat 44% een enorm hoog getal is, te hoog! Hier schrok ik van. Ik ben dus zeker niet de enige en het overkomt enorm veel vrouwen! Daarom ben ik van mening dat het belang van het maken van een uitstrijkje veel meer onder de aandacht gebracht mag worden. Want het hele proces dat ik doorliep gun ik geen enkele vrouw. Dit deed mij besluiten om al mijn opgeschreven uitspattingen om te zetten in een blog. Op deze manier hoop ik vrouwen te bereiken die net als ik te nonchalant omgaan met het maken van een uitstrijkje. Laat mijn verhaal een waarschuwing zijn voor hopelijk velen van ons. Het beschrijft mijn persoonlijke weg in de strijd tegen baarmoederhalskanker en wat er kán gebeuren als je het maken van een uitstrijkje verwaarloosd. En voor vrouwen die wellicht hetzelfde proces doormaken: Ik zie jou lieve vrouw. Weet dat je niet alleen bent!

Verzaakt

Na een jaar vol operaties, herstel en gedoe aan mijn lijf was ik er van overtuigd dat ik er wel klaar mee was. De endometriose die mijn darmen dicht drukte en mijn eierstokken verslond, waren immers weggehaald of niet meer schadelijk. De oproep tot het laten maken van een uitstrijkje op mijn 35e verjaardag besloot ik daarom te laten voor wat het was. Ik maakte me geen zorgen want als er iets niet goed zou zijn, zouden de artsen het vast wel gezien hebben bij de operaties vorig jaar. Tijdens een halfjaarlijkse controle bleek dit niet het geval te zijn. De gynaecoloog wist me te vertellen dat dit een heel ander onderzoek was en de cellen niet zo maar met het blote oog te zien zouden zijn. Er bekroop me een akelig gevoel en voordat ik het wist, hing ik met mijn benen in de beugels van de stoel op de afdeling gynaecologie. Het uitstrijkje was in no-time gemaakt en ik werd naar huis gestuurd met de boodschap “geen nieuws is goed nieuws”.

Geen vinger in de PAP

Drie weken verstreken en het laatste zinnetje herhaalde zich in mijn gedachten. “Geen nieuws is goed nieuws” dacht ik vrolijk. Totdat de dag erna mijn telefoon ging tijdens een bespreking. Ik kon niet opnemen en het was te laat om nog terug te bellen. Diezelfde avond verscheen er een mailtje met de melding; “Er is een folder toegevoegd aan uw patiënt dossier”. Een onrustig gevoel bekroop me en ik opende mijn dossier. Er verscheen een folder genaamd “Afwijkend uitstrijkje” op mijn scherm. Totale paniek overviel me. Het zal toch niet!? Ik besloot de lab uitslagen te bekijken die ik vast ook wel ergens kon vinden in mijn dossier. Mijn hart klopte in mijn keel en met tranen in mijn ogen las ik; *PAP 4 ERNSTIG AFWIJKENDE CELLEN. Het weekend ging als een soort roes aan me voorbij en het leek tegelijkertijd wel een eeuwigheid te duren. Eindelijk was het maandag en kreeg ik de gynaecoloog aan de telefoon. Ergens had ik hoop dat hij me positief nieuws zou vertellen maar helaas was dat niet het geval. Uitvoerig bestudeerde ik de folder waarin uitleg gegeven werd over het weghalen van de ‘afwijkende cellen’; “kleine ingreep, plaatselijke verdoving, vrijwel pijnloos en snel!” Dat klonk goed vergeleken bij alles wat ik eerder had meegemaakt aan ziekenhuis taferelen. Dat doen we even, dacht ik bij mezelf. En gelukkig kon ik de volgende dag al meteen terecht.

*Pap-uitslagen lopen van 0 tot 5. Bij Pap 0 is het uitstrijkje niet goed te beoordelen. Pap 1 betekent een normaal uitstrijkje. Bij een hogere Pap-uitslag is er reden voor herhaling, onderzoek of behandeling door de gynaecoloog.

Gynaecoloog met humor

Na een onrustige nacht van weinig slaap en veel gepieker stapte ik de behandelkamer van de gynaecoloog binnen. Na een aantal dingen besproken te hebben belande ik weer met mijn benen in de beugels van die geweldige stoel op de afdeling gynaecologie. Daar lag ik dan, starend naar het scherm

waarop de binnenkant van mijn mooie, nog onaangetaste roze grotje door een microscoop te zien was. Met een wattenstaafje wees de gynaecoloog de afwijkende cellen aan en zei; “Deze cellen ga ik meteen weghalen door middel van een *lisexicie. Je krijgt vier verdovingen en je zult er weinig tot niets van voelen. Als je wil kun je mee kijken op het scherm.” VIER grote spuiten verdoving!? Ik schrok en in complete verstandsverbijstering floepte het er uit “OW KUT ZEG!” De gynaecoloog stak zijn hoofd omhoog, keek me ernstig aan en zei op een droge toon; “Uuhm.. ja mevrouw, dáár inderdaad!” We schoten met z’n alle in de lach. De behandeling was vrijwel pijnloos maar alles behalve prettig. Het hele gebeuren was binnen een half uurtje gepiept. De gynaecoloog was positief. Hij vertelde dat hij vrijwel al het weefsel had kunnen verwijderen dus ik ging met een gerust gevoel weer rechtop zitten. Even later stond ik met een lap watten tussen mijn benen, een licht duizelig maar opgelucht gevoel weer buiten.

*Lisexcisie; tijdens een lisexcisie verwijdert de gynaecoloog een laagje van de baarmoedermond waar de onrustige cellen zijn gevonden. Dit gebeurt met een klein dun metalen lisje dat elektrisch wordt verhit. Nadat de baarmoedermond is verdoofd kan de arts met de behandeling beginnen. De verhitte lis schilt als het ware het afwijkende stukje van de baarmoederhals weg. Tegelijkertijd worden bloedvaatjes door de hitte dichtgeschroeid.

The waiting game is on

De verwijderde ‘afwijkende cellen’ werden opgestuurd naar het lab om er zeker van te zijn dat alles wat niet in de haak was, nu weg zou zijn. De uitslag zou twee weken op zich laten wachten. Dagen verstreken en het wachten was alsof ik weer in een soort roes leefde met een raar opgefokt en onzeker gevoel van binnen. Mijn concentratie was ver te zoeken want studeren lukte niet meer. Mijn gedachten dwaalden constant af en de vermoeidheid sloeg dan toe. Op sommige dagen kon ik alleen maar slapen van de flauwte die werd veroorzaakt door de enorme tsunami aan bloedingen die de ingreep veroorzaakt had. Tijdens een meditatieve dans les zakte ik bijna in elkaar. Dit was het moment dat ik me realiseerde dat mijn lichaam het echt moeilijk had en ik teveel van haar vroeg. Ik trok aan de rem en besloot dat weekend alles te schrappen wat op mijn agenda stond.

Horror telefoontjes

Elke keer wanneer de inmiddels helse ringtoon van mijn telefoon weerklonk, schoot mijn hartslag omhoog. Gebeld worden was niet meer hetzelfde als voorheen. Het was een grijze ochtend en ik was vrolijk aan het werk. Ik haalde diep adem en de vriendelijke stem van de gynaecoloog wenste mij een goedemorgen. Maar al snel werd zijn stem ernstig. Hij meldde me dat de patholoog helaas nog ‘afwijkende cellen’ geconstateerd had in mijn baarmoederhals. De grond zakte onder mijn voeten vandaan en tranen stroomde over mijn wangen. Dit had ik niet verwacht. “Wat nu?” Was het enige dat ik nog kon uitbrengen. Gelukkig kon ik diezelfde middag meteen terecht voor een gesprek.

Tumor humor

Een MRI-scan zo luidde de boodschap tijdens het gesprek. Een MRI-scan om te kunnen zien hoeveel ‘afwijkende cellen’ er zich nog zouden bevinden in mijn baarmoederhals. Een paar dagen later kon ik al terecht voor de MRI-scan die wel uren leek te duren. De uitslag zou weer een week duren. Weer wachten! Vanaf dàt moment werd elke dag anders. Van vrolijke dagen naar enorme kut-kanker-dagen en alles daar tussen in. Op moeilijke dagen mocht ik voor het eerst legaal schelden met het woord kanker, althans zo vond ik van mezelf. Het luchtte enorm op en met momenten konden we daar met z’n alle hard om lachen. “Tumor humor” noemden we het dan. Het liefdevolle en warme vangnet van familie en enorm lieve vriendinnen ving mij op als een warme deken die niet leek te wijken bij een boze uitbrander of een huilbui. Zij zorgden voor een grote lach op mijn gezicht, een altijd luisterend oor of een fijne knuffel op zijn tijd. Er ging altijd wel iemand met me mee bij elk ziekenhuisbezoek en ik heb me nooit alleen gevoeld.

Ikhebgeenkanker.nl

Een paar dagen later ging weer mijn telefoon. Het was de casemanager die er voor mij was aangesteld vanuit het ziekenhuis. De lieve bezorgde stem aan de andere kant van de lijn vroeg in alle oprechtheid hoe het met me ging. Het voelde als een fijne steun vanuit het ziekenhuis die een ruimte bood voor al mijn vragen. Ze sloot het gesprek af met de zin; “Mocht u meer informatie willen dan verwijs ik u

door naar de website kanker.nl”. Dat was voor het eerst dat het woord KANKER daadwerkelijk de revue passeerde. Kanker? Maar ik heb toch geen kanker? Kanker is als je vecht voor je leven met bestralingen of chemotherapie! Ik ben niet ziek! Diezelfde week was het kanker collecteweek en overal op de radio & tv stak het woord kanker de kop op. Ook de informatie flyers vanuit het ziekenhuis en kanker.nl die zo gezellig op mijn deurmat belandden kwamen binnen. Dat was het moment dat ‘afwijkende cellen’ veranderde in het grote K woord. Tot op de dag van vandaag vind ik het moeilijk om het woord kanker te gebruiken dus vervolg ik mijn blog met de woorden ‘afwijkende cellen’.

Tussen de groenten en het fruit

Een week verstreek, tot ik op een dag midden in de supermarkt stond en weer mijn helse ringtone klonk. Ik twijfelde maar ik besloot daar, op dat moment, midden in de supermarkt, mijn telefoon op te nemen. Tussen de groenten en het fruit was hij er dan, de uitslag van de MRI-scan! Dit keer wist de gynaecoloog, die we inmiddels bij zijn voornaam noemden, me te vertellen dat er geen ‘afwijkende cellen’ te zien waren op de scan. Maar omdat de patholoog wel nog ‘afwijkende cellen’ had ontdekt aan de snijrand van het eerder weggehaalde stukje weefsel, was er toch een operatie nodig. Een zogenoemde *conisatie om er zeker van te zijn dat alle cellen weggehaald zouden worden. De gynaecoloog was nog niet klaar. “Dat is natuurlijk goed nieuws maar op de scan is ook te zien dat de lymfeklieren in het bekkengebied te groot zijn. Daar maak ik me ernstig zorgen over en daarom wil ik zo snel mogelijk een CT-scan bij u laten doen. Bij een CT-scan zullen ‘afwijkende cellen’ oplichten die we niet eerder konden zien met de MRI-scan”. De grond leek even onder mijn voeten vandaan te zakken en alles leek even stil te staan. Mijn maag keerde zich om en ik kon geen woord meer uitbrengen. De gynaecoloog ging verder: “We gaan deze week nog de CT-scan inplannen en de dag erna weten we de uitslag. Volgende week zullen we een gesprek inplannen met de uitslag van de CT-scan. Dan weten we ook hoe we nu verder gaan behandelen. Mevrouw? Bent u er nog?” Mijn hart klopte in mijn keel. Een schamele “ja, dat is goed” was alles wat er uit kwam. Ik hing op, raapte mezelf bij elkaar en liep wat beduusd naar de kassa. Eenmaal thuis daalde het besef pas in. Uitzaaiingen in de lymfeklieren zou betekenen dat er bestraald zou moeten worden, zo vertelde google mij. Op dat moment besloot ik dat google even niet mijn beste vriend zou worden in deze hele rat race.

*Conisatie: De gynaecoloog neemt met een mesje een kegelvormig stukje van de baarmoederhals weg. Deze ingreep vindt over het algemeen plaats onder narcose of soms met een ruggenprik.

Het einde in zicht?

And here we are now. De uitslag van de CT-scan was goed maar tijdens het gesprek met de gynaecoloog werd al gauw duidelijk dat hij geen enkel risico wil nemen. De lymfeklieren in mijn bekken gebied die verdacht groot zijn, moeten toch verwijderd worden. Mochten hier ondanks alle uitslagen van de scans wel ‘afwijkende cellen’ aanwezig zijn dan zou dit uitzaaiingen kunnen veroorzaken. Na de operatie worden de lymfeklieren en het weefsel van de conisatie naar het lab gestuurd en verder nagekeken op ‘afwijkende cellen’. Deze uitslag zal weer een week op zich laten wachten. Ik ben op dit moment nog maar enkele dagen verwijderd van de operatie. Het algehele gevoel van spanning neemt heel langzaam toe. Echt rust zal ik pas vinden in het moment dat mijn helse beltoon voor de allerlaatste keer gaat met de mededeling dat er geen ‘afwijkende cellen’ meer zijn gevonden in mijn lichaam. En dan is het echt tijd voor een nieuwe ringtone! Laten we van harte hopen op een lichaam zonder ‘afwijkende cellen’ en een goed herstel.

!! BELANGRIJK !!

Vrouwen vanaf 30 tot 60 jaar worden elke 5 jaar gevraagd gehoor te geven aan het bevolkingsonderzoek  waarbij een uitstrijkje gemaakt wordt. Dit wordt gedaan om baarmoederhalskanker in een zo vroeg mogelijk stadium op te kunnen sporen. Ook zonder klachten kan baarmoederhalskanker aanwezig zijn en zich verspreiden. Mocht je worstelen met; vaginaal bloedverlies als je niet ongesteld bent, bruine of donkere, zwart rode afscheiding hebt, bloedverlies tijdens of na de seks hebt, als seks gevoelig of pijnlijk wordt of als je na de overgang vaginaal bloedverlies hebt terwijl je al een jaar of langer geen menstruatie meer hebt gehad, ga dan direct naar je huisarts of gynaecoloog. Loop er niet te lang mee rond. Wacht niet, maar grijp in. Als je je angstig voelt voor het ondergaan van een uitstrijkje, praat er dan over met je partner, vrienden of familie en/of doe de zelftest! Deze kun je makkelijk thuis doen! Hierbij de link om de zelftest aan te vragen. 

https://www.bevolkingsonderzoeknederland.nl/baarmoederhalskanker/