2020 Littekens, Vlinders en Eetbuien

Dat 2020 een bizar jaar was hoeven we niemand meer uit te leggen. Het jaar waarin we letterlijk en figuurlijk naar binnen mochten keren en we onze levenslessen rauw op ons bordje gepresenteerd kregen, zoals alleen 2020 dat kon. Dat 2020 mij zoveel zou leren had ik nooit gedacht. Het was het jaar waarin grenzen aangeven belangrijker werd dan ooit. Net zoals het vragen van hulp geen zwakte maar juist een kracht zou blijken. Deze altijd terugkomende levenslessen dienden zich weer aan. Maar de aller belangrijkste les leerde ik in de zomer van 2020.  

Mijn lichaam en ik

Het begon allemaal in het voorjaar toen ik ziek werd en met spoed geopereerd moest worden. Nooit voelde ik me zo leeg, eenzaam en aan mijn lot overgelaten. Alles draaide alleen nog maar om mijn lijf. Het was alsof de hele wereld even stil stond. Compleet overgeleverd aan mijn lichaam was er daarbuiten helemaal niets, want op dat moment moest alles wijken voor mijn gezondheid. Met lede ogen moest ik aanzien dat mijn eigen bedrijfje het even moeilijk had zonder mij. Maar ik moest loslaten en vertrouwen dat alles wel weer op zijn pootjes terecht zou komen, wat er ook zou gebeuren. Want mijn lichaam was nu even belangrijker dan al het andere.  

Vlinders 

Langzaam krabbelde ik weer op en ik genoot meer dan ooit intens van het leven. Het warme weer, de luchtige kleren en de vrijheid die de zomer me liet voelen. Mijn lijf herstelde langzaam en ik voelde me trots dat mijn lichaam dit allemaal had overwonnen. Er kwam zelfs een mooie man op mijn pad. De vlinders in mijn buik en de avonturen die horen bij het ontstaan van een nieuwe ontluikende liefdesrelatie lieten zich zien in de zomer van 2020. Tot over mijn oren verliefd snoof ik de gouden warme zonnestralen op en omarmde het leven dat voor kort nog zo fragiel leek. De liefde was zoet en zacht, vol nieuwe dingen en met veel buikpijn van het lachen.

Roze (regen)wolk

Tot dit opeens, van de ene op de andere dag veranderde. “Je bent het dikste meisje waarmee ik ooit heb gedate”. Zo klonken zijn woorden. Er viel een doodse stilte en de woorden bewogen zich als een grillige golfbeweging door mijn lichaam. Ze raakten mij diep van binnen en sneden als een messteek door mijn hart. Mijn lijf kroop in elkaar en ik wist geen woord meer uit te brengen. Een enkele traan rolde over mijn wangen en vol ongeloof bleef ik als verstijfd zitten. De zoete en zachte verliefdheid kreeg een rauwe en akelige kant. Onzekerheid en schaamte voor mijn lichaam namen de overhand. Hetzelfde lichaam dat zo hard voor mij gevochten had in het voorjaar en waar ik zo trots op was kreeg een tweede deuk te verwerken. Toch voelde het vertrouwd en veilig om op deze roze wolk te blijven. Maar steeds vaker nam verdriet het over van de vlinders. Er was geen ontkomen meer aan. Waar was die zelfverzekerde en vrolijke ik gebleven voordat zijn woorden mijn hart verscheurden? Waarom voelde deze situatie dan toch zo veilig en vertrouwd? Mijn hoofd snapte er niets van. 

Mini Me 

Zijn opmerking gooide me terug naar een tijd waarin de kleine Sandra ook niet werd geaccepteerd zoals ze was. Ze ontwikkelde eetbuien om al haar emoties maar snel weg te stoppen. Boosheid, verdriet en frustratie door de scheiding van haar ouders. Ze at zich een weg door al deze emoties heen want zonder eten zou ze gaan schreeuwen, huilen, schelden, schoppen en slaan. Eten werd haar manier om te kunnen overleven in een wereld die ze niet kon verteren. Haar liefdevolle en vertrouwde gezinnetje werd uit elkaar getrokken en ze voelde zich machteloos, intens verdrietig. Eten hield de kleine Sandra met al haar emoties op de been en vooral netjes in het gareel. Alles onder controle toch!?

Waarheid?

Maar opeens werd er gezegd; “Je bent echt veel te dik. Hoe kan dat nou? Wat eet je dan allemaal? Je moet op dieet! Hoeveel weeg je eigenlijk?” Eten werd taboe en ze begon dit stiekem te doen als niemand het zag. Alles wat ze wilde was om gehoord te worden in haar eigen verdriet en emoties. Want er was niemand die haar de vraag stelde hoe het met haar ging. In de liefdevolle, veilige en vertrouwde thuissituatie waren de gespreksonderwerpen over diëten en dik zijn inmiddels ‘normaal’ geworden. Wat deed dat telkens pijn. Er zat dus maar één ding op om weer gezien en geliefd te worden voor wie ze was, afvallen! Op haar tiende ging ze voor het eerst naar een diëtiste en daar werd bevestigd dat ze inderdaad te dik was. De woorden dat ze niet goed genoeg was werden bevestigd en vormden de waarheid in haar leven. De vriendjes die in haar puberteit volgden predikten dezelfde waarheid. De dieetcultuur, slanke modellen in tijdschriften en klasgenoten deden daar nog eens een flinke schep bovenop.  

Nieuwe Waarheid

De mooie man die in de zomer van 2020 mijn pad kruiste drukte met zijn woorden onbewust op de oude knoppen van de kleine Sandra. Met dezelfde woorden creëerde hij nagenoeg dezelfde relatie voor mij zoals ik die vroeger heb gevoeld. Dus ik raakte verliefd want het gevoel van niet goed genoeg zijn hoort tenslotte in een relatie. Althans, dat was mijn waarheid geworden. Opeens kwamen de eetbuien weer terug en bevond ik me in dezelfde situatie als de kleine Sandra van vroeger. Ik schrok ervan maar tegelijkertijd vielen alle puzzelstukjes op hun plek. Ik besefte dat de oude waarheid in mij, niet de realiteit was en ik besloot terug te gaan naar mijn nieuwe waarheid. De waarheid waaraan ik al jarenlang werkte. De waarheid van zelfliefde en zelfvertrouwen. De waarheid die mij heel liet voelen. Want plot twist; Zo hoort een relatie NIET te zijn. Ik ben al goed genoeg precies zoals ik ben. En dat mag je zien in mij, niet alleen mijn buitenkant. Uiteindelijk accepteerde ik zijn woorden en het gevoel dat deze relatie mij gaf, niet meer. Ik stapte uit de relatie en voelde me sterker dan ooit. Niet alleen koos ik voor mezelf maar ontdekte ik ook de relatie tussen mijn eetbuien, emoties en mannen. Dank je wel mooie man van 2020. Dankzij jou ontdekte ik waar mijn eetbuien zijn ontstaan en waarom ik voor jou koos.  

On a Mission 

Gezond eten, van mezelf houden en goed voor mezelf zorgen dat was me allemaal al bekend maar het verhaal van de kleine Sandra was het onderliggende stuk dat ik ver weg had gestopt. Ik omarm met liefde deze herinneringen en gevoelens die erbij komen kijken. Ze mogen er zijn want ik ben zo trots op hoe dat kleine meisje zich staande heeft weten te houden. Ik stuur haar elke dag de knuffels, troost en liefde die ze toen moest missen als ze een eetbui had. Ik vertel haar elke dag dat ze precies goed is zoals ze is. Dat ze alle liefde in de wereld waard is en ik zie hoe mooi, slim en creatief ze is. Samen vergeven we liefdevol alle mensen uit het verleden die mij enkel uit een goed hart hebben willen helpen om af te vallen. Door jullie ben ik geworden zoals ik nu ben! Daar ben ik enorm trots op als ik in de spiegel kijk. Dank jullie wel daarvoor. Ik zie jullie en ik hou van jullie met heel mijn hart. De kleine Sandra mag mee naar 2021 om andere kleine meisjes die verscholen zitten in andere mensen te helpen en te troosten. Samen gaan we dit doen. Samen gaan we iedereen die niet van zichzelf houdt of zichzelf niet geaccepteerd voelt zoals zij is, helpen! Dat is mijn missie en mijn kracht! Alleen op die manier kunnen we een liefdevollere wereld creëren waarin we veel meer in contact zijn met onszelf, zonder eetbuien of welke andere uitwegen dan ook.  

Dit was wellicht dè eye-opener van 2020. Dè rode draad door mijn leven. Voor 2021 wens ik dat mijn droom om anderen te mogen helpen uit zal komen. De opleiding Body & Mind Language sluit er naadloos bij aan en was de beste keuze die ik maakte in 2020! Dankjewel 2020 voor dit mooie avontuur dat je mij voorschotelde en de boost aan zelfontwikkeling die daardoor mogelijk was.