Pratend papier en een goed gevulde balpen

Een groot leeg stuk papier kijkt me vragend aan; "Ga je echt bloggen San? En denk je nu echt dat er iemand geïnteresseerd is in jouw hersenspinsels en turbulente leven? Wat moeten mensen er wel niet van denken?" Mijn lijf kruipt in elkaar, buigt haar hoofd omlaag en klemt haar kaken. Neerslachtige, angstige en kwetsbare gevoelens bekruipen mijn hart.  Het witte stuk papier lijkt wel hardop te kunnen praten en ziet er opeens een stuk enger uit. Ik staar naar het witte gedaante voor me en sta even stil bij wat er gebeurt in mijn lijf. Ik neem een diepe zucht en laat het er even zijn. "Geen idee grote witte vriend. Maar dat maakt toch niet uit? Ik wil er enkel even mijn hart luchten. De lezer besluit uiteindelijk zelf of hij/zij dit wil lezen. Dus laten we vriendjes worden want pen en papier verkies ik nog steeds boven een beeldscherm en een toetsenbord".

Dan word het eindelijk wat rustiger in mijn bovenkamer.

Life Lesson 101

Sinds ik leerde dat gedachtes en gevoelens ook onderdeel zijn van mijn, en ons menselijke bestaan durf ik ze steeds meer toe te laten. Net zoals ademhalen gaan ook onze gedachtes en gevoelens als vanzelf. Het is enkel de kunst om niet meer tegen ze te vechten maar om ze liefdevol te horen en te doorvoelen. In werkelijkheid zijn ze ook een klein stukje van ons zelf dat net zo liefdevol behandeld mag worden als welk ander onderdeel dan ook. Er hoeft verder niets meer mee te gebeuren dan ze enkel de toestemming en ruimte geven om zich te uiten. Dan ontstaat er een soort van eb en vloed beweging waarin de natuurlijke staat van gevoelens en emoties kunnen bewegen. Zo kunnen ze weer een weg naar buiten vinden en komen we steeds dichter bij onze ware natuur.

We go way back..

Als klein kindje riep ik al tegen mijn moeder; "Mam? Jouw boosheid gaat vanzelf over. Net als de wolken aan de lucht die weer verder waaien". De jaren erna maakte ik er onbewust een gewoonte van om gedachten, emoties en gevoelens weg te redeneren, weg te eten of weg te lachen. Het werd een verwrongen copingmechanisme waarin gevoelens en emoties er vooral niet mochten zijn. Stapje voor stapje mogen ze er nu steeds meer zijn. En dat kan ik je zeggen, dat voelt raar en onwennig maar er komt weer lucht bij mijn binnenkant, er ontstaat meer lichtheid. Ook al zijn al die gevoelens, gedachtes en emoties niet altijd even fijn, ze mogen er uit. Elke dag zijn ze weer anders maar telkens weer zal ik ze liefdevol omarmen om ze vervolgens te laten gaan zodat er steeds meer ruimte kan ontstaan. Net als de wolken die volgens de kleine Sandra weer verder waaien waarna er weer een mooie blauwe hemel zichtbaar wordt. 

RollarCoaster Tycoon

Sommige dagen lijkt het wel een achtbaan waarin gevoelens en emoties zich in een rap tempo afwisselen. Mijn hoofd wil dit alles haarfijn analyseren en vraagt zich constant bezorgd af waarom we in deze achtbaan zitten. Waarom ben ik me nu weer boos, verdrietig of juist heel blij? Vaak lukt het niet om daar een antwoord op te vinden dus ik besluit om het er allemaal te laten zijn. Het ritje in de achtbaan ben ik gaan zien als een groot avontuur. Het grote avontuur dat 'het leven' heet want elke emotie, zowel positief als negatief word 100% gevoeld en dus geleefd. Wat een feestje and what a ride it is!

Blog on!

En zo begint dan dit hele blog avontuur! Het voelt niet alleen fijn om dit alles even op papier te zetten maar ook liefdevol naar mezelf.  Want jezelf toestaan om je te uiten is ook een stukje zelfliefde. And guess what..? Dat voelt zo fijn! Eindelijk mag ik mijn binnenkant gaan delen met de buitenwereld. Vol vertrouwen maar ook met een aarzelend gevoel, gooi ik met één enkele klik mijn eerste stuk tekst in de ether. Wie weet wat het gaat brengen.

Hoe vond jij het om dit stuk te lezen? Herken je jezelf er in en hoe ga jij om met gedachten, gevoelens en emoties?