Vivre Libre

Vivre Libre betekend niets minder dan vrij leven. Wanneer je dit blog leest over mijn solo trip naar Frankrijk mag je weten dat mijn huis niet alleen mijn thuis is maar ook mijn werkplek. Een veilige werkplek waar ik al ruim zes jaar, wekelijks lieve kinderen opvang. Daarnaast is het ook een bijzonder plek geworden waar ik workshops en coach sessies geef. De energie in mijn huis voelt daardoor warm, zacht, veilig en helend. Je zult dus vast begrijpen dat ik graag thuis ben maar dat mijn verlangen naar een vivre libre (een vrij leven) en verbinding enorm gegroeid zijn in al die jaren thuis werken. Mijn droom om mijn vaste woonplek in te ruilen voor een huis(je) op wielen en de wereld te verkennen, symboliseert voor mij het ultieme plaatje van vrijheid. Maar is dit ook zo? Of bestaat vrijheid uit veel meer dan het treden buiten de vertrouwde muren van mijn huis? In de zomervakantie van 2022 ging ik op onderzoek.

Verlangen achterna en de vrijheid tegenmoet

Toen ik eindelijk zomervakantie kreeg, was het dan ook mijn voornemen om er lekker met de auto op uit te gaan. Op zoek naar dat huisje op wielen, mijn verlangen achterna en de vrijheid tegenmoet. Maar niets bleek minder makkelijk dan ik had gedacht. De angst voor het onbekende liet me inzien hoe ik me al die jaren onbewust had afgezonderd van de rest van de wereld. Ik haalde al die tijd genoeg voldoening uit het plezier met de opvang kindjes, de natuur rondom mijn eigen woonplekje en de liefde van familie/vrienden om me heen. Opeens zag ik mezelf als een bos elf, wonend aan de rand van het bos met haar eigen brouwseltjes en magische zielstekeningen, klaar om uit te vliegen. Er ontstond een lach op mijn gezicht en ik realiseerde me dus dat de angst voor het onbekende niet voor niets groter was dan ik had gedacht. Er ontstond begrip en compassie voor mezelf welke op hun beurt weer zorgden voor ruimte. In de angst ontdekte ik dat vrijheid niet alleen ruimte, beweging en openheid zou bieden maar ook zonder veilige kaders of (lands) grenzen zou zijn. Ik merkte dat mijn hele lichaam verstijfde van angst toen ik onbewust met opgetrokken schouders, sterk op elkaar geklemde kaken en een hoge ademhaling op de bank wat zat te scrollen door vakantieverblijven. Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat ik deze uitdaging alleen met mezelf aan zou willen gaan, zonder afleiding van eventuele mede reizigers.

Trust & Surrender

Mijn planning; een week op reis met de auto door Frankrijk. In de tweede week van mijn vakantie boekte ik voor twee dagen van mijn reis, een knusse pipowagen ergens in de Franse bergen in the middle of nowhere. Lekker off-grid, midden in de natuur. Mijn hart maakte een sprongetje, ik werd helemaal warm van binnen en er verscheen een sprankel in mijn ogen. Ik kon het van de daken schreeuwen want voor mijn gevoel werd mijn solo reis nu pas echt definitief en had ik mijn een eerste angst hobbeltje overwonnen! Uit enthousiasme boekte ik er nog twee extra nachtjes bij. Echter cancelde de host deze twee extra nachten op de dag van mijn vertrek. De eerste twee nachten in de pipowagen bleven gelukkig wel gereserveerd. Mijn enthousiasme werd geremd, ik raakte gefrustreerd maar ergens diep van binnen fluisterde mijn intuïtie: “Let it go, trust and surrender, San. Dit moet niet voor niets zo zijn. Het heeft een reden waarom het niet door mag gaan. Daarnaast is dit vast niet de enige pipowagen in Frankrijk toch? Het leven vraagt om flexibel te zijn, vecht niet, beweeg er in mee en de oplossing zal zich als vanzelf aandienen”. Er overviel me een gevoel van rust, mijn ademhaling zakte en ik leunde achterover in het gevoel van overgave. De controle om een volgende huisje op wielen te móeten vinden, liet ik los en ik sloot de zoekpagina af. Tijdens het inpakken van mijn koffer besloot ik om diezelfde avond nog te willen vertrekken. Maar voordat ik vertrok, kon ik het niet laten om nog één keer snel een zoek poging te doen op het WereldWijdeWeb van vakantiehuisjes, campers, hotels tot pipowagens, tipi’s en camping plaatsen. Ik opende de app en vol verbazing staarde ik naar het scherm.. Een pipowagen! Daar stond hij dan, als één van de eerste opties. Ik twijfelde geen moment en klikte op ‘reserveren’. Nog geen twee tellen later waren ook de volgende 4 nachten van mijn doorreis in Frankrijk geboekt!

Dansen met angst

Vlak voor vertrek bereikte het gevoel van spanning en angst haar piek. Ik besloot in gesprek te gaan met de angst. Doem gedachtes spookten door mijn hoofd terwijl ik observeerde wat er in mijn lichaam gebeurde. Ik ontdekte dat al deze angst gedachtes één gemene deler hadden; bescherming! Sommige angsten deden me besluiten om even mijn auto/reis verzekering te checken, het EHBO doosje mee te nemen, de bandenspanning en het oliepeil van mijn auto na te kijken. Er kwam wat meer rust in mijn lijf al vond mijn bezorgde hoofd het nog steeds geen goed idee. Ik besloot mijn intuïtie te volgen waarin mijn grote verlangen naar vrijheid knetterde als een warm vreugdes vuurtje. Mijn waardering voor angst nam toe, ik dankte hem vriendelijk en stapte in mijn auto

Mijn vakantie was begonnen.  

Een onsje zelfcompassie aub!

Op mijn doorreis naar het huisje op wielen midden in de Franse bergen verbleef ik de eerste nacht in Luxemburg om vervolgens de volgende ochtend weer verder te rijden. Het huis was gezellig, evenals de lieve host en haar gezellig ingerichte logeerkamer. Toen ik de volgende ochtend weer in mijn auto stapte merkte ik weer onrust in mijn lijf. De angst voor het onbekende zorgde voor rare kriebels in mijn buik en een opgelaten gevoel dat zich als een sidderaal door mijn lichaam bewoog. Ik besloot om hier een flinke dosis zelfcompassie overheen te gieten. Door met aandacht de gevoelens in mijn lichaam te observeren en ruimte te geven kon ik even huilen. Er ontstond ontlading en op die manier voelde ik me gezien door mezelf. De kleine huilbui luchtte enorm op en mijn ademhaling zakte. Vervolgens keek ik terug op hoe ver ik al was gekomen en sprak ik mezelf toe in zachte bemoedigende woorden. Het onrustige gevoel zakte en veranderde in een gezonde plezierige spanning. Een half uurtje later reed ik de Franse grens over en het landschap werd steeds bergachtiger. Daar reed ik dan. In mijn kleine witte Kia, met een raampje open, een Franstalig muziekje op de radio, de wind door mijn haren en de zon op mijn gezicht. De brede lege autoweg die zich voor me uitstrekte was vrij. Vrij om te gaan. Vrij om daar te gaan waar ik maar zou willen. De wereld lag aan mijn voeten. Ik voelde een enorm gevoel van ruimte, weidsheid en vrijheid.

Bestemming bereikt!

Later op de middag veranderde de grote snelwegen in kleine bergweggetjes en gaf de stem van mijn navigatiesysteem aan dat ik over 500 meter mijn bestemming bereikt zou hebben. Niets vermoedend reed ik verder tot er aan mijn linkerkant een berg op doemde. Het houten huisje op wielen prijkte halverwege de berg op zijn eigen open plek. “U heeft uw bestemming bereikt”. Ik slaakte een kreetje van geluk. De vriendelijke eigenaresse van de pipowagen ontving me halverwege de berg met een warm onthaal. Een gevoel van rust overviel me toen ik uit mijn inmiddels broeierig hete auto stapte. Ze begeleidde me naar de pipowagen die op een paar minuten loopafstand van haar eigen herberg stond. Daar stond hij dan, een oerdegelijke houten wagen op wielen met charmant omlijstte raampjes en een klapdeur waarvan alleen het onderste gedeelte dicht was. In de pipowagen maakten de gezellige gordijntjes, kleurrijke kussentjes en het grote zachte bed met nachtkastje het tot een knus geheel. Het uitzicht vanuit de wagen was een adembenemend mooi landschap van bergen met daarop rustig grazende koeien en een strak blauwe lucht. Mijn hart maakte een sprongetje en mijn ogen schoten hartjes. Compleet in de wolken plofte ik op een stoel die buiten, voor de pipowagen stond. Meer had ik niet nodig.

Back to Basics

De volgende ochtend stond ik mezelf buiten te wassen in m'n blote kont, onder een schamel koud douche straaltje. Het kon me niets schelen want het uitzicht dat boven de klapdeurtjes uit kwam en het gevoel van buiten douchen voelde bevrijdend fijn. De drie dagen en twee nachten in deze pipowagen brachten me dan ook volledig terug naar alle basics die we als mens nodig hebben. Het licht van de maan in het midden van de nacht was de mooiste vervanging voor een nachtlampje. De geluiden van de dieren en de natuur waren een welkome vervanger voor alle daagse geluiden van voorbij rijdende auto's of de radio. Het uizicht vanuit de pipowagen op de bergen vormde mijn nieuwe woonkamer. De oerkracht en gedragenheid van de bergen voelde als een veilig thuis komen. De heldere sterrenhemel, de stilte en het uitzicht op de intens mooie natuur vervulden mijn ziel. Zielsgelukkig voelde ik me, met alles was ik één geheel. Aan dit gevoel kan ik niet veel woorden geven, het was enkel de pure aardse energie die mij krachtig mijn ware bestaan liet voelen. Niets anders deed er toe. Enkel bewust-er-zijn en zintuigelijk be-leven was de boodschap. Ik mediteerde met dankbaarheid en communiceerde met de bergen, maakte mijn eigen primitieve maaltijd en deed een wandeling waarin ik foto’s knipte met mijn ogen.

Wagen in blauw

Na drie dagen genoten te hebben nam ik dankbaar afscheid. Diezelfde middags kwam ik aan op de mini camping. De kleine camping bevond zich in een rustig en authentiek klein Frans dorpje, tegenover een weiland met grazende alpaca’s. Op de camping zelf was vrijwel niemand. Het uitzicht op een klein kerkje dat midden in de bergen lag was schilderachtig mooi. De aardige eigenaresse van de camping heette me van harte welkom en nam me mee naar de pipowagen. Helemaal achteraan, vlak naast een grote wijze notenboom, stond hij dan! De blauwe pipowagen. Van binnen was hij voorzien van een heerlijk zacht bed, een gezellig klein zithoekje en romantisch kleine lampjes. Ik begon te stralen, in mijn ogen verschenen kleine glinsteringen en mijn ademhaling zakte. Weer mocht ik even landen om mijn nieuwe plekje. Vlak voor zonsondergang kookte ik een heerlijke maaltijd voor mezelf en veranderde ik de plek onder de notenboom in een klein paradijsje vol met kaarsjes, lampjes en zacht geurende wierrook. Een diep gevoel van dankbaarheid en vervulling stroomde als een warme golf door mijn lichaam. Ik voelde me één met de geluiden van de natuur, de donkerte van de nacht en de wind die zachtjes ritselde door de blaadjes van de grote notenboom die zijn takken als stevige warme armen om me heen leek te slaan.

Trust & Surrender deel 2

Diezelfde nacht begon het flink te regenen en ook onweer weerkaatste met harde knallen door de bergen. Bij elke flits lichtte de binnenkant van de pipowagen op waarna er weer een harde knal onweer te horen was. Even creëerde het grote natuurgeweld een grimmige sfeer. Ik bedacht me dat het toch wel fijn was dat ik niet nog in mijn eentje in de vorige pipowagen zat, waarvan ik me inmiddels van afvroeg of die wel waterdicht en bliksem afwerend zou zijn. De twee gecancelde nachten waren dus niet voor niets geweest. Trust and surrender! Met een zucht van opluchting sloot ik mijn ogen en viel ik in slaap bij het zachte getik van de regen op het dak van de blauwe pipowagen.

Safe space

De luxe van de mini camping gaf me de kans om de reis die ik al had gemaakt in Frankrijk even te kunnen evalueren. Buiten het feit dat ik tot nog toe enorm had genoten, waren er ook momenten van angst en spanning waarop ik soms vast kon lopen in mezelf. De vraag die ik mezelf dan telkens opnieuw stelde was; "Wat heb ik nu nodig?" De antwoorden waren wisselend maar vaak borrelde diep vanuit mijn onderbuik het woord “veiligheid” omhoog. Ik ontdekte dat veiligheid zich in mijn buik bevond. Vlak onder mijn navel ontdekte ik een plek van complete rust, basisvertrouwen en gedragenheid. Ik maakte contact met dit gevoel en sloeg mijn armen om mijn onderbuik. In de praktijk uitte veiligheid zich door het aanhouden van mijn vaste ritueeltjes, gewoontes en zelfzorg zoals ik die ook thuis van mezelf gewend was. Het liet me inzien dat ik ten alle tijden terug kon vallen op mezelf, waar ik ook zou zijn. Hierdoor voelde ik me door mezelf gezien, geliefd, gedragen en.. veilig.

Inspiratie materiaal

De rest van de dagen op de camping waren een welkome afwisseling van tijd voor mezelf, de natuur en sociale contacten. Ik leerde mensen kennen die hun droom hadden verwezenlijkt. De gesprekken die hieruit voort vloeiden waren enorm inspirerend. De één had haar baan opgezegd en woonde geheel zelfvoorzienend in een mooie herberg en een ander was verhuisd naar Frankrijk en had daar zijn eigen bedrijf opgezet. Hun gemene deler was: volg je verlangen, heb lef en doe! Ook zei hadden angsten en twijfels op hun weg tot het verwezenlijken van hun dromen gekend. Echter hadden zei zich nooit hierdoor tegen laten houden in het nemen van grote beslissingen. Verder hadden we het over hoe angst, mindset en het verlangen om je droom te verwezenlijken samen kunnen werken. Ik genoot intens van de gezellige gesprekken en de fijne verbinding met deze bijzondere mensen.

Schijnveiligheid

Wat ik mede door deze gesprekken en mijn eigen ervaring met angst ontdekte was dat we allemaal veelal onbewust leven vanuit angst. De meeste keuzes die we maken in het leven zijn dan ook vaak onbewust gebaseerd op een gevoel van (schijn) veiligheid om een dieper gelegen angst te omzeilen. Want angst is een onprettig gevoel waar wij als mens het liefst ver van weg willen blijven. Angst kan ons letterlijk verkrampen, bevriezen en vastzetten omdat het streeft naar veiligheid. Met als gevolg dat we er vaak elke dag weer voor blijven kiezen om in dezelfde situatie te blijven. Het kan een zoekend gevoel en onrustig creëren. Dit is ook de reden waarom we veel piekeren om maar weg te blijven van de angst. Onze mind is hierin dan ook het grootste obstakel dat ervoor kan zorgen dat onze diepste verlangens worden vertroebelt en we keuzes gaan maken vanuit veiligheid. Onze mind is een meester in het manipuleren van onze gevoelens zodat de keuzes die we maken, lijken te ontstaan vanuit ons diepste verlangens of wensen. Maar deze weloverwogen keuzes zijn enkel ontstaan uit een vervormde (schijn) veilige variant van het verlangen dat hier onder ligt.  Als we de wegwijzers van angst kunnen waarderen en deze in liefde te kunnen zien voor wat ze zijn, dan kunnen we terug navigeren naar datgene waar onze diepste verlangens naar uit gaan. De angst is dan geen belemmerend obstakel meer maar een navigator terug naar de kern! De oplossing tot het kunnen maken van keuzes die puur in lijn liggen met ons diepste bestaan, ligt in onze intuïtie. Intuïtie die contact maakt met onze ziel en kunnen we enkel beleven met ons hele lichaam. Bewust worden van deze diepste verlangens zal ervoor zorgen dat we een vrijer en bezielder leven kunnen creëren voor onszelf.

Home sweet.. no!

Eenmaal weer een paar dagen thuis kon ik maar niet landen. Het gemis van de weidsheid en openheid van het avontuur in Frankrijk bleven aan me trekken. De muren van mijn huis voelden al snel weer als een kerker om me heen. Ik besloot om een flink stuk te gaan wandelen. In het bos achter mijn huis kwam ik eindelijk weer home sweet home. Tijdens het wandelen besefte ik me dat vrijheid niet zit in fysieke muren maar in de muren in mezelf om mijn diepste verlangens te volgen. Muren van angst om de ruimte van de wereld om me heen te verbreden. Die uitdaging ga ik maar al te graag met mezelf aan want ik weet dat achter angst, vrijheid zich schuil houd. Ik besloot vanaf nu mijn angsten te gaan volgen om daar te komen waar mijn diepste verlangens liggen. Of was het andersom?

Merci mooi Frankrijk voor deze onvergetelijke reis door jouw enorm mooie landschap. 

Tot gauw